Ναι, καλό μου… ναι!
Όλοι – μα όλοι όμως – οι χειροτέχνες έχουμε, λίγο έως πολύ, τους ίδιους βασικούς φόβους και ανησυχίες.
Και θα μου πείτε… Τι σχέση έχει αυτό με αυτήν τη στήλη;
Έχει και ΠΑΡΑέχει!
Γιατί, αγαπημένο μου πλάσμα (βλέπετε όμως τι γλυκά σας έχω ξεκινήσει σήμερα, ε;), αυτοί οι φόβοι μάς κρατούν πίσω και δεν μας αφήνουν να ανθίσουμε!
Σήμερα, λοιπόν, θα εξετάσουμε τους πέντε βασικότερους από αυτούς και πώς θα τους αντιμετωπίσουμε.
Αυτή είναι μία δήλωση που ακούμε συχνά από πολλούς όταν τους λέμε με τι ασχολούμαστε. Συνήθως, όχι ακριβώς ειπωμένη με αυτά τα λόγια, η αλήθεια είναι, μα το νόημα είναι ακριβώς αυτό.
Και είναι και κάτι που μας τρώει κι εμάς τους ίδιους.
Ωστόσο, η βασικότερη αιτία γένεσης αυτής της πεποίθησης είναι γιατί, κατά κύριο λόγο, οι χειροτέχνες δουλεύουμε από το σπίτι και, στο ξεκίνημά μας, πουλάμε ως ιδιώτες.
Όμως τίποτα από τα δύο δεν μας καθιστά μη επαγγελματίες.
Ακόμα και υπό τη στενή έννοια του όρου, διατηρώντας ένα ηλεκτρονικό κατάστημα σε μία πλατφόρμα όπως το market.sxediomodas.gr (όπου μπορούμε να διαθέτουμε τις δημιουργίες μας νόμιμα ως ιδιώτες), είμαστε επαγγελματίες.
Τον επαγγελματισμό μας δεν τον καθορίζει ο χώρος εργασίας μας, αλλά το πόσο σοβαρά αντιμετωπίζουμε τη δουλειά μας.
Και από τη στιγμή που ασχολούμαστε συστηματικά, με συνέπεια και με σκοπό να βιοποριστούμε από αυτό, είμαστε επαγγελματίες πριν ακόμα αποκτήσουμε και επίσημα την ιδιότητα αυτή σε νομικό/φορολογικό επίπεδο.
Είμαστε, μάλιστα, τυχεροί που ανήκουμε σε έναν κλάδο που μπορεί να χρησιμοποιήσει υπηρεσίες όπως αυτές που μας παρέχονται από marketplaces όπως το market.sxediomodas.gr.
Κι αυτό γιατί, με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε νόμιμα:
να τεστάρουμε το αν μπορούμε όντως να βγάλουμε τα προς το ζην από τις δημιουργίες μας,
να αποκτήσουμε εμπειρία και γνώση απαραίτητη για την πορεία μας ως επιχειρηματίες,
να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα κεφάλαια για τη δημιουργία της δικής μας επιχείρησης
ΠΡΙΝ ακόμα επενδύσουμε το οποιοδήποτε χρηματικό ποσό για επίσημη επαγγελματική έναρξη.
Το κατά πόσον, λοιπόν, είμαστε επαγγελματίες ή όχι εξαρτάται από εμάς και μόνο, και από το πόσο συνειδητοποιημένα και υπεύθυνα διαχειριζόμαστε αυτό που κάνουμε.
Όχι, η κυρία που πλέκει μία στο τόσο και αναρτά τις δημιουργίες της στα social media και ευκαιριακά πουλάει και κάποια, δεν είναι επαγγελματίας.
Εσείς, όμως, όλοι που διαβάζετε τα άρθρα μου, που πασχίζετε να πάρετε σωστές φωτογραφίες, που αγωνιάτε για τις πωλήσεις σας, που κάθεστε με τις ώρες με χαρτί και μολύβι και υπολογίζετε κοστολόγια, είσαστε επαγγελματίες.
Δεν γινόμαστε επαγγελματίες επειδή, αντί να δουλεύουμε από το σπίτι, δουλεύουμε από ένα γραφείο ή κατάστημα.
Και θα ενισχύσω αυτό μου το επιχείρημα και πάλι, φέρνοντας εμένα ως παράδειγμα.
Για οικογενειακούς λόγους, αναγκάστηκα να δουλέψω από το σπίτι πολλά, πολλά χρόνια πριν ασχοληθώ αποκλειστικά με το χειροποίητο.
Ως freelancer, με μπλοκάκι, με ασφαλιστικές εισφορές, έναρξη στην εφορία και όλα τα απαιτούμενα.
Πλην της νομικής μορφής της επιχείρησης και της έδρας μου, δεν άλλαξε τίποτα ούτε στο πώς αντιμετώπιζα τη δουλειά, τα projects και τους πελάτες μου.
Η μόνη ουσιαστική διαφορά ήταν πως στο σπίτι δεν “βάζεις το φρένο” που βάζεις στο γραφείο. Δεν σχολάς τόσο εύκολα και καταλήγεις να δουλεύεις απείρως περισσότερο απ’ ό,τι όταν έκλεινες το γραφείο ή το κατάστημα για να γυρίσεις στο σπίτι.
Επαγγελματίες μας κάνουν οι ατελείωτες ώρες που δαπανάμε για να φτιάξουμε ένα άρτιο αντικείμενο, οι ποιοτικές πρώτες ύλες μας, οι προσεγμένες συσκευασίες μας, η δομημένη προβολή των προϊόντων μας, η σχεδόν ασταμάτητη προώθηση των δημιουργιών μας, η υπευθυνότητα που δείχνουμε απέναντι στους πελάτες μας, κ.λπ.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που κι εσείς οι ίδιοι θα αμφιβάλλετε για το “πόσο επαγγελματίες” είσαστε, αναλογιστείτε όλα αυτά και θα πάρετε αμέσως την απάντηση που ψάχνετε.
Και όσο για όλους εκείνους τους “και βγάζεις λεφτά απ’ αυτό;”, υπενθυμίστε τους ότι είναι το λιγότερο αγένεια και αδιακρισία να ρωτάς κάποιον άλλον για την οικονομική του κατάσταση και τα εισοδήματά του.
Για τους δε “εσύ δεν πληρώνεις ενοίκια/ρεύμα/ασφάλειες κ.λπ. κ.λπ.”, εξηγήστε ευγενικά – και κοφτά, αν χρειάζεται – πως, ακριβώς γι’ αυτό, πληρώνετε προμήθειες και συνδρομές στις αντίστοιχες υπηρεσίες και πλατφόρμες, ώστε να είσαστε νόμιμοι έως ότου να είσαστε έτοιμοι για να αρχίσετε να τα πληρώνετε και/ή όλα αυτά.
Και πως, επίσης, ακριβώς και πάλι για τον ίδιο λόγο, πληρώνετε τις πρώτες ύλες σας πολύ ακριβότερα και πως στερείστε διάφορα πλεονεκτήματα, όπως π.χ. η συμμετοχή σε εκθέσεις αποκλειστικά για εμπόρους, κ.λπ.
ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να είσαστε χειροτέχνης και να μην το έχετε σκεφτεί αυτό τουλάχιστον μία φορά!!!
Και επειδή μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια… είναι ένα από αυτά που αναρωτιόμαστε τουλάχιστον μία φορά, ΚΑΘΕ φορά που δημιουργούμε κάτι καινούριο.
Είναι ο μόνιμος φόβος, το άγχος και η ανασφάλεια κάθε καλλιτέχνη, αυτή η ρημαδοερώτηση.
Γιατί ναι. Καλλιτέχνες είμαστε. Μπορεί να μην το πιστεύουμε ή να μην το συνειδητοποιούμε, αλλά καλλιτέχνες είμαστε – κι ας μην συστηνόμαστε ως τέτοιοι.
Εγώ τουλάχιστον, για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, μπορεί να το χρησιμοποιώ ως όρο στις σελίδες μου στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά στην “πραγματική” ζωή ντρέπομαι να πω “καλλιτέχνις”. Με σώζει ο συνεχόμενος αυτοσαρκασμός μου και παρουσιάζομαι γελώντας ως “εικαστικός… σαν την Αλεξάνδρα Τριανταφύλλου από το “Σόι”…”
Ας επιστρέψουμε όμως στην ουσία.
Αυτή είναι μία ερώτηση που δεν μπορώ να σας την απαντήσω απευθείας από εδώ, χωρίς να έχω δει τις δημιουργίες σας.
Και που δεν πρέπει, εξάλλου, να σας την απαντήσω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος.
Σίγουρα, οι γνώμες των τρίτων μετράνε. Και πρέπει να μετράνε.
Όχι όμως να είναι εκείνες το κριτήριο για το αν και πόσο καλοί είμαστε σε αυτό που κάνουμε.
Οφείλουμε εμείς οι ίδιοι να είμαστε οι πρώτοι και οι πιο αντικειμενικοί κριτές του εαυτού μας.
Και λέτε από μέσα σας τώρα… Καλά μας τα λες, βρε Ελενίτσα… (ναι, το Νένα από το Ελένη βγαίνει), αλλά ΠΩΣ το πετυχαίνουμε αυτό;
Θα σας πω λοιπόν δύο πρακτικά tips που μπορεί να σας βοηθήσουν.
Καταρχάς, θέλω να συνειδητοποιήσετε ότι, ακριβώς επειδή τις φτιάχνουμε οι ίδιοι, όλες μας οι δημιουργίες είναι απομυθοποιημένες στα μάτια μας.
Ξέρουμε ήδη πώς έμοιαζαν σε όλα τα στάδια κατασκευής.
Και το βασικότερο, τις έχουμε ήδη συνηθίσει πριν ακόμα ολοκληρωθούν και πάρουν όλη τους την αίγλη.
Ούτε ο εγκέφαλος, ούτε το μάτι μας εκπλήσσεται από το τελικό αποτέλεσμα.
Όταν λοιπόν θέλουμε να εκτιμήσουμε αντικειμενικά αν αυτό που φτιάξαμε είναι όντως ωραίο, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να το κρύψουμε για λίγο από το οπτικό μας πεδίο.
Βάλτε το για λίγο (για μερικές ώρες το λιγότερο) σε ένα ντουλάπι. Ζητήστε από κάποιον άλλον μέσα στο σπίτι να σας το παρουσιάσει ξαφνικά μπροστά σας, κάποια στιγμή που δεν το περιμένετε.
Όχι δηλαδή όταν συζητάτε γι’ αυτό ή για κάτι παραπλήσιο.
Όταν το ξαναδείτε ξαφνικά μπροστά σας, κρατήστε το πρώτο πρώτο συναίσθημα που νιώθετε μόλις το πρωτοβλέπετε.
ΑΥΤΗ είναι η απάντηση που ψάχνετε!
Τονίζω το “πρώτο πρώτο”!
Κι αυτό γιατί, ως οι δημιουργοί του, μόλις το καλοκοιτάξουμε συνέχεια θα βρίσκουμε ψεγάδια και σημεία που χρήζουν βελτίωσης.
Είναι το “κουσούρι του επαγγέλματος”. Και είναι και καλό κουσούρι, να ξέρετε…
Είναι ζητούμενο να βελτιωνόμαστε συνεχώς – είτε ως άνθρωποι, είτε ως δημιουργοί. Ιδανικά, και στα δύο αυτά επίπεδα.
Το “πρώτο πρώτο” συναίσθημα όμως είναι η αυθεντική μας άποψη. Αυτή που δεν εμπεριέχει την αυστηρότητα, την ανασφάλεια και την επικριτικότητα του δημιουργού στον εαυτό του.
Οι γνώμες των άλλων είναι σημαντικές γιατί μπορεί να είναι εξαιρετικά ωφέλιμες ή, αντίθετα, εξαιρετικά επιζήμιες.
Το βασικό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να μάθουμε να ξεχωρίζουμε ποιες είναι αυθεντικές.
Αυτές μόνο μας ενδιαφέρουν, ανεξαρτήτως αν είναι θετικές ή αρνητικές.
Οι θετικές μας δίνουν κουράγιο, οι αρνητικές μας βοηθούν να βελτιωθούμε.
Μην εστιάσετε στον τρόπο ή/και στον τόνο με τον οποίο εκφράζει ο καθένας τη γνώμη του. Εστιάστε στο τι ακριβώς λέει και στο για ποιον λόγο το λέει.
Για παράδειγμα, μην παίρνετε όλα τα κολακευτικά σχόλια που διαβάζετε στα κοινωνικά δίκτυα ως δεδομένα και πάρουν τα μυαλά σας αέρα!
Είναι γνωστό πως εκεί είμαστε όλοι πανέμορφοι, εξαιρετικά ταλαντούχοι και “υποκλίνονται” μπροστά μας.
Κάντε ένα κοσκίνισμα. Και εστιάστε στα σχόλια των ανθρώπων που αντιλαμβάνεστε ότι είναι αντικειμενικοί και δεν είναι ο σκοπός τους να είναι απλά ευγενικοί.
Και δείτε και τη γενική εικόνα. Είναι εύλογο πως μία όμορφη δημιουργία θα λάβει πολλά κολακευτικά σχόλια.
Αντίστοιχα, όταν ακούτε μία αρνητική κριτική, ασχοληθείτε λίγο περισσότερο μαζί της.
Μην μπείτε αυτόματα σε θέση άμυνας ή/και απολογίας.
Από ένστικτο αυτό είναι το πρώτο που κάνουμε όλοι μας. Και μάλιστα αυθόρμητα.
Αντί γι’ αυτό, κάντε ένα βήμα πίσω για αρχή. Μετρήστε μέχρι το 10, παίρνοντας βαθιές ανάσες. Όντως πιάνει αυτό.
Σκεφτείτε τώρα ξανά: σε τι αναφερόταν η συγκεκριμένη κριτική; Ήταν σωστή; Ήταν δίκαιη; Ήταν τίμια; Ήταν αντικειμενική;
Στο σημείο αυτό, μην προσπαθήσετε να δικαιολογηθείτε. Ούτε καν στον εαυτό σας.
Αξιολογήστε μόνο την αυθεντικότητά της.
Αν είναι μία κριτική που απλά είχε σκοπό να σας στενοχωρήσει για τον Χ/Ψ λόγο (οι άνθρωποι, δυστυχώς, γινόμαστε κακοί ώρες ώρες μεταξύ μας), απλά αγνοήστε την.
Αν είναι όμως μία δίκαιη κριτική, επιδιώξτε να αναλύσετε για ποιον λόγο υπάρχει αυτό το ψεγάδι.
Όχι για να ανταπαντήσετε, αλλά για να εντοπίσετε πώς θα το διορθώσετε.
Κι αν χρειαστεί, ζητήστε και περαιτέρω διευκρινίσεις.
Ρωτήστε αυτόν που σας έκρινε: τι και πώς, κατά τη γνώμη του, θα μπορούσε να γίνει για να εξαλειφθεί αυτό το μειονέκτημα;
Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οφείλετε να κάνετε αβλεπί αυτό που θα σας πει.
Θα δείτε όμως μία άλλη οπτική, που ενδεχομένως να σας βοηθήσει.
Και κλείνοντας αυτό το κομμάτι, θα ήθελα να σας παρακαλέσω για κάτι:
Όταν βλέπετε κάτι όμορφο από κάποιον άλλον δημιουργό, να το λέτε!
Ακριβώς όπως εμείς χρειαζόμαστε την επιβράβευση, με τον ίδιο τρόπο την χρειάζονται και οι συνδημιουργοί μας!
Ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν συμπαθείτε τον συγκεκριμένο δημιουργό.
Ιδίως τότε είναι που οφείλετε να του δώσετε τα εύσημα που του αναλογούν!
Τότε είναι που η γνώμη σας έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία!
Και σας παρακαλώ πολύ, επίσης, να είσαστε αντικειμενικοί!
Μην εκθειάζετε πράγματα που δεν το αξίζουν. Είναι άδικο για τον δημιουργό αλλά και για όλους τους υπόλοιπους.
Αν θέλετε να βοηθήσετε, πείτε ευγενικά (το χιλιοτονίζω το ευγενικά!!!) την άποψή σας. Αλλιώς μην πείτε τίποτα, απλά προσπεράστε.
Αν δεν ήταν ένα από τα άγχη σας, τότε δεν θα καθόσασταν να διαβάζετε τα άρθρα μου…
(που, παρεμπιπτόντως, σας ευχαριστώ πολύ που το κάνετε – όντως μετράει για μένα, όπως και η άποψή σας!)
Και θα σας πω ξανά…
ΜΠΟΡΕΙΤΕ να πουλήσετε! Απλά δεν έχετε βρει τον κατάλληλο τρόπο που ταιριάζει σε εσάς ακόμα.
Δεν θα επεκταθώ ιδιαίτερα σ’ αυτό το κομμάτι σήμερα, καθώς η στήλη μου εδώ – αυτή καθαυτή – ακριβώς γι’ αυτό υφίσταται.
Για να σας βοηθήσω, με όποιον τρόπο μπορώ, να γίνετε ο καλύτερος πωλητής των δημιουργιών σας.
Αυτή τη στιγμή, θα σας πω μόνο τα βασικά, με τα οποία σας πρήζω όλη την ώρα…
Μην “κλειδώνετε” τον εαυτό σας μόνοι σας σε αυτή την άρνηση.
Αντικαταστήστε στο μυαλό σας το “δεν μπορώ να πουλήσω” με το “ΠΩΣ μπορώ να πουλήσω;”
Μπείτε στη θέση του πελάτη σας. Βρείτε τα δυνατά σας σημεία. Αξιοποιήστε τα.
Μην προσπαθείτε να εφαρμόσετε τεχνικές πώλησης που δεν σας ταιριάζουν. Όσο επιτυχημένες κι αν είναι, σε εσάς δεν θα “πιάσουν”, γιατί δεν μπορείτε να τις υποστηρίξετε όπως τους αξίζει.
Βρείτε τον δικό σας τρόπο. Όσο ανορθόδοξος κι αν σας φαίνεται, δοκιμάστε τον.
Χωρίς δοκιμή δεν θα μάθετε ποτέ αν αποδίδει ή όχι!
Μην περιμένετε να είναι όλα τέλεια για να μπείτε σε διαδικασία προώθησης και αναζήτησης πελατών.
Καθυστερείτε την πρόοδό σας χωρίς λόγο.
Κι εγώ η ίδια το έκανα αυτό.
Έχασα απίστευτο χρόνο επιδιώκοντας το τέλειο προϊόν, την τέλεια φωτογραφία, την ιδανική στιγμή.
Και γιατί; Γιατί φοβόμουν να ξεκινήσω! Φοβόμουν την αποτυχία, την απόρριψη, ακόμα και τη γελοιοποίηση.
Πώς το ξεπέρασα;
Ας είναι καλά το Μαράκι μου (κολλητή μου και γεννημένη δημιουργός), που με έπρηζε ατελείωτα με τον μοναδικό της τρόπο να κάνω την αρχή.
Ώσπου μία ωραία πρωίαν (καλά… μπορεί να ήταν και βράδυ, δεν το θυμάμαι ακριβώς αυτό…) πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα!
Κι από ‘κει και μετά, όλα πήραν τον δρόμο τους σιγά σιγά!
Έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου, όπως κι εσείς. Αλλά το σημαντικό είναι να ξεκινήσετε!
Πειραματιστείτε, δοκιμάστε όσες τεχνικές πώλησης νιώθετε ότι σας ταιριάζουν. Όλες εκείνες με τις οποίες νιώθετε άνετα.
Προσαρμόστε αυτά που διαβάζετε, ακούτε, μαθαίνετε, βλέπετε στα δικά σας δεδομένα.
Αλλά ξεκινήστε!
Είναι ο μόνος τρόπος να νικήσετε τον συγκεκριμένο φόβο!
Ακόμα κι αν το ξεκίνημά σας είναι κακό, δεν παύει να είναι ξεκίνημα!
Και εξάλλου… ένας επιτυχημένος τερματισμός δεν προϋποθέτει αναγκαστικά και μία επιτυχημένη εκκίνηση!
Ουσιαστικά, αυτός είναι ένας φόβος που απορρέει από τον φόβο του αν είμαστε αρκετά καλοί ή όχι σ’ αυτό που κάνουμε.
Είναι μέρος του “φαινομένου της χιονοστιβάδας”.
Το “φαινόμενο της χιονοστιβάδας”, εν προκειμένω, είναι αυτό που παθαίνουμε όταν σκεφτόμαστε κάτι αρνητικό και, χωρίς να το καταλάβουμε, μας κατακλύζουν όλο και περισσότερες αρνητικές σκέψεις, μέχρις ότου φτάσουμε στο σημείο να πελαγώσουμε.
Και νομίζω ότι καταλαβαίνετε και γιατί ακριβώς ονομάζεται έτσι, μιας και σε όλους μας έχει τύχει.
Και όχι μόνο στο θέμα της δουλειάς, αλλά σε κάθε τομέα της ζωής μας.
Κι εδώ το μυστικό είναι απλό: ΜΙΑ σκέψη τη φορά.
Μόλις νιώθετε ότι “σας παίρνει η μπάλα”, πείτε απλά “ΣΤΟΠ”.
Επικεντρωθείτε στην αρχική σας σκέψη και θα ασχοληθείτε με τις επόμενες αμέσως μετά.
Το “αμέσως μετά” είναι η έκφραση που βρήκα εγώ για να βάζω τις σκέψεις μου σε σειρά.
Εσείς βρείτε τη δική σας. Μία έκφραση μικρή, που να θυμάστε εύκολα και να σας γίνει γρήγορα συνήθεια, ώστε να σας έρχεται σε λίγο καιρό αυτόματα στο μυαλό μόλις πιάσετε τον εαυτό σας να πελαγώνει.
Κι αφού είπαμε το ψυχολογικό αυτό κολπάκι – που όμως όντως έχει αποτέλεσμα αν το εφαρμόσετε – ας γίνουμε και λίγο πιο πρακτικοί.
Καταρχάς, όπως έχουμε πει, ο καθένας μας είναι μοναδικός.
Και αυτή τη στιγμή δεν το λέω με τη γενική έννοια ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, αλλά με την πολύ συγκεκριμένη ότι κάθε δημιουργός είναι μοναδικός.
Έχει το προσωπικό του στυλ, τεχνοτροπίες, γούστα και προτιμήσεις.
Μην πέφτετε στην παγίδα της σύγκρισης.
Εστιάστε στον εαυτό σας και στο πώς θα γίνετε καλύτεροι. Σας το λέω σε κάθε άρθρο μου και θα εξακολουθήσω – κι ας γίνομαι βαρετή.
Δεν είναι δουλειά σας να γίνετε καλύτεροι από τον εκάστοτε άλλον.
Δουλειά σας είναι να γίνετε καλύτεροι από τον χθεσινό σας εαυτό.
Δεν θα το καταφέρνετε κάθε μέρα. Αλλά ακόμα και τις ημέρες που νομίζετε ότι δεν βελτιωθήκατε, είναι ακριβώς αυτό… νομίζετε ότι δεν βελτιωθήκατε.
Όσο δουλεύετε πάνω στον εαυτό σας, τη ζωή σας, τις δημιουργίες σας, τους προβληματισμούς και τα επιτεύγματά σας, προχωράτε ένα βήμα πιο κοντά στην καλύτερη εκδοχή σας.
Ακόμα κι αν το βήμα αυτό είναι πολύ μικρό. Ακόμα κι όταν δεν καταλαβαίνετε ότι το κάνετε.
Το μυστικό εδώ είναι απλό:
Αγνοήστε τους υπόλοιπους και ασχοληθείτε με τη δουλειά σας! Και η αξία σας θα αναγνωριστεί!
Όχι μόνο σίγουρα, αλλά και πολύ πιο σύντομα απ’ όσο περιμένετε!
Και κλείνουμε με τον πιο πρακτικό, ίσως, φόβο που αντιμετωπίζουμε όλοι συνεχώς.
Ιδίως τα τελευταία χρόνια, που αντικειμενικά οι συνθήκες ζωής όλων μας έχουν αλλάξει και που όλοι – άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο – έχουμε στριμωχτεί.
Είναι επίσης ένα ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσετε μόνοι σας.
Ας δούμε όμως τι πρέπει να έχετε υπ’ όψιν σας, ώστε να το απαντήσετε και σωστά.
Το χειροποίητο είναι εξ ορισμού ακριβότερο από κάθε προϊόν μαζικής παραγωγής.
Αυτό που οφείλετε να κάνετε είναι να κρατάτε τις τιμές σας βατές και προσβάσιμες.
Εκείνος που αναζητά το χειροποίητο είναι προετοιμασμένος να πληρώσει ακριβότερα. Δεν είναι όμως βλάκας!
Μπορεί άνετα να αντιληφθεί ποια τιμή είναι λογική και ποια όχι.
ΜΗΝ το κάνετε αυτό!
Μην “ρίχνετε” τις τιμές σας μόνο και μόνο για να αυξήσετε τις πωλήσεις σας.
Αφενός, σύντομα θα καταλήξετε – στην καλύτερη των περιπτώσεων – να είσαστε “ίσα βάρκα, ίσα πανιά”,
στη χειρότερη να “μπαίνετε μέσα”.
Το “ίσα βάρκα, ίσα πανιά” έχει νόημα μόνο ως μεμονωμένος και ευκαιριακός τρόπος προώθησης/διαφήμισης.
Κι αυτό στο ξεκίνημα, που θέλετε να αυξήσετε την αναγνωρισιμότητά σας και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Αφετέρου, δημιουργείτε ένα κλίμα αμφιβολίας γύρω από το προϊόν σας.
Εκείνος που βρίσκει ένα χειροποίητο προϊόν σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή, αυτόματα σκέφτεται ότι κάτι δεν πάει καλά.
Σκεφτείτε την περίπτωση των βιολογικών προϊόντων.
Ας πούμε ότι βρίσκετε ένα κιλό κανονικά κρεμμύδια στα 0,79€. Κι ένα κιλό βιολογικά κρεμμύδια στα 0,89€.
Αυτόματα θα σκεφτείτε ότι είτε δεν είναι βιολογικά είτε ότι κάποιο λάθος έχει γίνει.
Αυτό συμβαίνει σε ΟΛΑ τα προϊόντα.
Όπως το προϊόν θα πρέπει να δικαιολογεί την τιμή του, έτσι και η τιμή θα πρέπει να δικαιολογεί το προϊόν.
Δεν είναι κακό να έχετε χαμηλές τιμές. Ίσα-ίσα.
Κι εγώ αυτό κάνω: κρατάω τις τιμές μου όσο πιο χαμηλά γίνεται, εξασφαλίζοντας όμως πάντα να έχω εύλογο κέρδος.
Χαμηλές τιμές; Ναι!
Αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια της αγοράς του χειροποίητου.
Που, σε απλά Ελληνικά, σημαίνει να κατασταλάξετε στο τι είδους πωλήσεις θέλετε να έχετε και να πορευτείτε βάσει αυτής της απόφασης.
Θέλετε να έχετε λιγότερες πωλήσεις αλλά με υψηλότερες τιμές, ή χαμηλότερες τιμές με περισσότερες πωλήσεις;
Και τα δύο είναι αποδεκτά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συνδυαστούν μεταξύ τους σε ένα προϊόν.
Πρέπει να επιλέξετε ποια από τις δύο στρατηγικές θα ακολουθήσετε και να προσαρμόσετε την τιμή και τον τρόπο προώθησης αντίστοιχα.
Προσωπικά εφαρμόζω και τις δύο στρατηγικές σε δύο διαφορετικές κατηγορίες προϊόντων.
Έχω, δηλαδή, προϊόντα που μπορούν να διατεθούν σε οικονομικές τιμές και ταυτόχρονα έχω και ορισμένες δημιουργίες ιδιαίτερες, για πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις και περιστάσεις, που είναι σαφώς ακριβότερες.
Σε κάθε περίπτωση, να θυμάστε ότι κάθε προϊόν έχει τον αγοραστή του.
Πολύ ωραίες συμβουλές!
Response from Sxedio Modas
Ουπς!
Δεν το είχα δει νωρίτερα αυτό το σχόλιο!
Σας ζητώ συγνώμη γι’ αυτό! Σας ευχαριστώ πολύ που μου το λέτε και χαίρομαι ακόμα πιο πολύ αν σας βοήθησαν έστω και λιγουλάκι! 🤗
Και κερδίστε πατρόν και οδηγίες πως να ράψετε αυτήν τη διάσημη "Japanese Knot Bag"
